Cees Camphuis
2025-01-09 16:19:29 UTC
Antwoorden
Permalinkzoek zijn naar collectieve hysterie en die zich verzetten tegen elke
vorm van ordehandhaving, toch van de straat.’
Een kerstboom hoort bij Kerstmis zoals vuurwerk bij oudejaarsnacht.
Alleen ligt de interpretatie van die traditie in onze steden anders. Het
kerstfeest is haram en een kerstboom is voor sommigen mooier als
brandende toorts. Onze hoofdstad gaat dan traditioneel in de fik: 60
auto’s gingen er dit jaar in vlammen op. Er werden 159 personen opgepakt
in Brussel, 49 in Antwerpen (van wie 28 minderjarigen) en 11 in Gent.
Ik heb intussen genoeg van de bellenblazende media die vuurspuwende
allochtonen beschrijven met de generieke deugterm ‘jongerenbendes’,
alsof het om de chirojongeren van Zonnebeke gaat. Je moet toch de
herseninhoud van een sperzieboon hebben om een draaiende ambulance te
stelen en er dan — kirrend van de pret — mee rond te toeren. Je moet
toch de moraal van een hyena of het schaamtegevoel van een regenworm
hebben om brandweerlui en hulpverleners te molesteren en op
buschauffeurs te schieten.
Witte weekdieren
Ik behoor intussen tot de grote groep witte weekdieren die steeds meer
last krijgen van latente onverdraagzaamheid, omdat ze steeds meer
toegevingen moeten doen en begrip opbrengen voor grote multiculturele
groepen die zelf in grote mate onverdraagzaam zijn. Ik heb genoeg van
wegkijkers, welzijnsknuffelaars, straathoekwerkers, en reclasserings- en
radicaliseringsambtenaren die de ernst van de wandaden bagatelliseren en
de schuld ervan bij onze ontvangende maatschappij leggen.
Iedereen die hier aanlandt heeft het beter dan in zijn land van herkomst
en mag hier aanschuiven aan de rijke tafelen van onze verzorgingsstaat
Je moet je manieren houden. Punt. Iedereen die hier aanlandt heeft het
beter dan in zijn land van herkomst en mag hier aanschuiven aan de rijke
tafelen van onze verzorgingsstaat. Je kan genieten van gratis onderwijs,
gratis gezondheidszorg en de geneugten van onze gulle uitkeringseconomie
die uitpuilt van sociale steun en maatschappelijke bescherming. In
Anderlecht en ondergeschikt in de banlieue Kuregem, worden de leeflonen
uitgedeeld met de gulheid van een sinterklaaspolitiek.
De huisvestingsmaatschappijen zijn er zo verlept dat ze niet weten aan
wie ze verhuren en wie zijn huishuur niet betaalt. Samusocial. Molenbeek
wordt bestuurd door een socialistische monocultuur van cliëntelisme met
een islamitisch randje. Bij de oudejaarsrellen in 2019 vergoelijkte
PS-burgemeester Catherine Moureaux de brandstichters met het laffe alibi
dat de sociaal zwakkeren ook recht hebben op ‘hun vuurwerk en feest’.
Negationisme van het geweld en een platte slachtoffercultus uit
electoraal opportunisme voor het allochtoon kiespubliek zijn het motto
in de Brusselse gemeentelijke baronieën.
Crapuul met explosieven
Relschoppers is een misplaatst eufemisme voor crapuul dat
molotovcocktails, geknutselde explosieven en vuurpijlen afschiet op
hulpverleners, ambulanciers en pompiers. Het zijn roedels laf tuig van
de richel, verpakt in zwarte hoodies, de naamloze ‘battledress’ van een
gewelddadige subcultuur. Doorgesnoven ‘posterboys’ die niet zelden met
bluetoothspeakers aangemoedigd worden door een verdwaasde menigte. Ze
leven in hun eigen getto’s, religieuze enclaves waarin het
rechtenpluralisme van hun eigen geloof, cultuur of etnische achtergrond
kan blijven voortleven volgens de eigen normen en (het gebrek aan)
waarden. Wijken waarin je als homo of kortgerokte ‘kech’ nagefloten,
beschimpt of bepoteld wordt, en in het slechtste geval in elkaar geslagen.
Na een administratieve aanhouding hebben de draaideurcriminelen al
vlugger het politiekantoor verlaten dan de brandende wagens geblust zijn
Na de rellen draait de carrousel van straffeloosheid naar traditie
altijd dezelfde rondjes. Na een administratieve aanhouding hebben de
draaideurcriminelen al vlugger het politiekantoor verlaten dan de
brandende wagens geblust zijn, laat staan dat de ravage in het
straatmeubilair werd hersteld. Hoe vaak ze ook hun nest bevuilen, de
belastingbetaler draait toch altijd op voor de schade en het herstel. Ik
heb stilaan genoeg van politici die dan voor de zoveelste keer een
streng en straffend beleid aankondigen, maar enkele maanden en een
zoveelste incident later last hebben van geheugenverlies. Deze
chronische amnesie is blijkbaar te wijten aan het terugvallen in een
angstvallige norm van conflictvermijding, uit vrees om als racist
bestempeld te worden door de linkse deugelite.
Ik heb ook genoeg van allerhande zielenknijpers en pamperende sociologen
die de schuld telkens bij de dominante westerse cultuur en het excuus
van de kansarmoede leggen. Vooraleer de migratieboom in Brussel geplant
werd, had men nochtans geen last van dergelijke relschoppers en
vuurspuwers. Het islamosocialisme van de hoofdstedelijke bewindvoerders,
die geen duidelijke loyaliteit eisten van de nieuwkomers uit de
volgmigratie, heeft het latente vuur aan de lont gestoken en houdt het
kruitvat zelfs brandend.
Mediageile advocaten
Ik heb ook genoeg van het gezwets van die mediageile letseladvocaten.
Haal ze van de treurbuis met hun riedels over ‘een aanslag op de rechten
van de mens of op het Kinderrechtenverdrag’ als je preventief de gekende
draaideurcriminelen van straat wilt houden. Het is aanstellerij. Eén
avondje huisarrest schendt de grondrechten van de al dan niet
minderjarige niet, het beschermt de maatschappij tegen hun baldadigheden
en crimineel gedrag. De vrijheid van de wolf eindigt waar die van het
schaap begint.
19 van de 52 recidivisten, die hun huisarrest op 31 december in
Antwerpen geschonden hebben voor een uitje straatoproer, krijgen
hoogstens toch maar een gasboete. Een paar honderd euro is vlug
terugverdiend met de straatverkoop van enkele grammen coke. Ze dragen
een boeteboterbriefje eerder als een ereteken op hun criminele cv, dan
als een litteken op hun strafblad. Er bestaan wel degelijk oplossingen:
een lik-op-stukbeleid door toepassing van het snelrecht.
Haal die tumoren van de samenleving, die op zoek zijn naar collectieve
hysterie en die zich verzetten tegen elke vorm van ordehandhaving, toch
van de straat. Lui die spuwen op elk blauw uniform, die brandweerlui
molesteren en hulpverleners belagen. Dompel ze drie maanden onder in een
heropvoedingstraject. Een ‘bootcamp’ waar ze bekeerd worden tot respect
voor de hiërarchie, waar ze voor dag en dauw uit de veren moeten, waar
ze clean moeten blijven, waar ze stipt moeten aanschuiven op de
schoolbanken of leren wat een werkkiel is…
Op hun ouders hoef je toch niet te rekenen. Die stappen zelf al naar de
Raad van State omdat hun minderjarige belhamel een oudejaarsnachtje aan
moeders rok moet hangen.