Post by Cees Camphuisis een propaganda-sprookje.
http://www.radioislam.org/nederlands/Stierven-er-werkelijk-zes-miljoen/07-Enkele-getuigschriften-uit-de-Concentratiekampen.html#annefrankbestseller
http://www.radioislam.org/nederlands/nederlands.htm
http://www.annefrank.org/content.asp?PID=242&LID=1
"En over jou schrijf ik ook..."
Miep Gies over Anne Frank
Menno Metselaar - 1998
Miep Gies is vooral bekend geworden als 'de vrouw, die het dagboek van
Anne Frank redde' en is een van de bekendste 'helpers' uit de Tweede
Wereldoorlog.
Zij ontvangt ook nu - bijna zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog - nog
talloze brieven uit de hele wereld, met vragen over Anne Frank en de
onderduikperiode
in het achterhuis. Dit zijn de meestgestelde vragen.
Wanneer wist u dat de familie Frank wilde onderduiken?
'Dat moet in het voorjaar van 1942 geweest zijn. Otto Frank, mijn baas,
belde mij en zei: "Miep kom eens eventjes hier." Ik kwam binnen.
Hij zei: "Ga zitten. Miep, ik moet je iets heel belangrijks vertellen.
Een soort geheim eigenlijk. Wij zijn van plan om hier onder te duiken.
In dit huis. Ben je bereid om ons daarbij te helpen, om ons met
levensmiddelen te verzorgen?" Ik antwoordde: "Ja, maar natuurlijk".'
Hoe redde u het dagboek van Anne Frank?
'Het was 4 augustus 1944. Het was stil op kantoor en we werkten en
ineens keek ik op. De deur stond open en er kwam een kleine man binnen,
die zijn revolver op mij richtte en zei: "Zitten blijven! Niet
verroeren!" Ik was natuurlijk verstijfd. Hij deed de deur weer dicht en
ging weg. Wat daarachter gebeurde, dat kon ik niet zien, niet horen.
Want ik moest aan mijn bureau blijven zitten.
Later hoorde ik de onderduikers de trap afgaan, heel langzaam. Ik mocht
niet naar het raam, ik moest blijven zitten. We zijn een paar uur later
naar boven gegaan naar de slaapkamers van de Franks. En daar zagen Bep
en ik dagboekpapieren van Anne op de grond liggen. Ik zei: "Oprapen!"
Bep stond als versteend te kijken. Ik zei: "Oprapen, oprapen, meenemen."
We waren bang, maar hebben alles zo goed mogelijk verzameld en
meegenomen. Vervolgens gingen we naar beneden. En daar stonden we, Bep
en ik. Ik vroeg: "Wat nu Bep?" Zij antwoordde: "Jij bent de oudste. Jij
moet het maar bewaren." Ik vond dat goed.
Ik heb Annes dagboekpapieren niet gelezen. Hoewel Bep en Kleiman er
graag eens een blik in wilden werpen. Ik heb toen gezegd: "Nee, het is
wel van een kind, maar ook een kind heeft recht op privacy." Gelukkig
maar, want als ik het gelezen zou hebben, dan had ik het moeten
verbranden. Er stond informatie in die gevaarlijk was.'
Bert RvB.
www.rjrsnvbrn.nl